Народ српски нема другијех људи осим сељака. Оно мало Срба што живе по варошима као трговци (готово све саме дућанџије) и мајстори, (понајвише ћурчије, терзије, јекменџије, туфегџије, кујунџије) зову се варошани; и будући да се турски носе и по турском обичају живе, а уз буне и ратове или се затворе с Турцима у градове или с новцима бјеже у Њемачку, зато они не само што се не броје међу народ српски него их још народ и презире. Срби као сељаци живе само од земље и стоке. Истина да и међу њима има трговаца који купе свиње и осталу стоку, као и звјериње, восак, мед и друге ситнице, али и они на кући живе као и остали сељаци.
Од сељака има ковача (који кују и клепљу сјекире, мотике и раонике, а котлове крпе и остале којекакве ситнице кују турски Цигани по варошима), туфегџија, терзија и ћурчија, качара, колара, дунђера, конопчара, по гдјекојим мјестима и лончара. Дунђерин је сваки зидар, као и ћурчија терзија. Терзија, као и качар и дунђерин, не раде занате код своје куће, него код онога коме раде. Сељаци и по градовима и по варошима највише граде куће и остале зграде. Ове древне занате зна готово сваки Србин, само што нема сваки алата, нпр. да начини изнова буре или кола; али обруч набити, око кола или у воденици што поправити, за то слабо ко тражи мајстора. Тако исто Срби сами грађу сијеку (особито сиромашни), куће и остале зграде праве; сваки Србин опанке сам себи гради, кашике, чанке и корита обично граде каравлашки Цигани, који се скитају по земљи па продају или дају за брашно или за што друго. Српкиње сију, реде и преду кудељу и лан, боје (чивитом, броћем, метвицом, зановијећу итд.) и преду вуну, ткају платно и сукно, везу, плету чарапе и рукавице. Осим овијех женских послова оне још раде и с људима у пољу, нпр. жању, копају, купе сијено и шљиве, беру кукурузе и винограде и др.
Нема коментара:
Постави коментар